Elke keer als ik naar school ga, boodschappen doe of naar de kerk loop, kijk ik om me heen en ben ik verbaasd dat het leven in de Afrikaanse cultuur eigenlijk al best wel begint te wennen! Het is al niet meer zo vreemd als je regelmatig nageroepen wordt, er opeens een kudde koeien voor de poort staat of als er opeens een hagedis de klas insluipt. Zo is het leven hier en ik merk dat ik me steeds meer thuis voel op het plekje waar ik ben! Dat betekent niet dat het leven in Tanzania saai begint te worden...

Nee hoor, nog steeds moet ik bijvoorbeeld wennen aan het oversteken: als het verkeer links rijdt, moet je toch echt eerst naar rechts kijken, voordat je oversteekt. Hoe vaak ik me daar al niet in vergist heb! En dan de daladala’s: ook al rammelen ze nog zo erg, elke keer bereiken ze toch nog hun eindpunt. Soms duurt het even voordat je echt op de plek van bestemming bent, want de busjes vertrekken pas als ze helemaal vol zijn. Maar gelukkig is er, ook al zit je al in het busje, altijd nog genoeg op straat te zien! En dan alle straatverkopers en eigenaren van kleine winkeltjes: als ze je aan zien komen, roepen ze al van ver: Karibu! Vaak heb je hun producten niet nodig en werkt het goed om te zeggen: niet vandaag, maar misschien morgen. Onbegrijpelijk, maar de meeste verkopers zijn helemaal tevreden met dit antwoord. Misschien zijn ze er zo van overtuigd dat je morgen wel weer terugkomt... Het wordt lastiger als je wel echt iets nodig hebt. Want als er nu 5 vrouwen op een rij zitten, die allemaal tomaten verkopen, welke van de 5 moet je dan kiezen?

Ook in de kerk ontdek ik elke keer nog weer nieuwe dingen. Sommige mensen geven, tijdens het inzamelen van het geld (collecte), een ei en leggen deze onder de geldkist. Waarschijnlijk kunnen deze mensen het zich niet veroorloven om geld te geven. Na afloop van de dienst wordt dit ei bij opbod verkocht, zodat de kerk, indirect, toch nog extra geld krijgt! En als er in de kerkdienst een koor te gast is, wil dit gastkoor graag een cadeautje geven aan de dominee van de gemeente: helemaal niet vreemd om dan een levende kip cadeau te doen!

Maar als ik dan weer op een pikipiki zit, al knabbelend aan een geroosterde maiskolf, voel ik me toch een halve Tanzaniaan. Alhoewel, op Koningsdag wordt juist het tegenovergestelde duidelijk: ook al leven we in Afrika en kunnen we ons soms gedeeltelijk een Afrikaan voelen, we blijven Nederlanders! Omdat woensdag 26 april in Tanzania een nationale feestdag is, besluiten we om Koningsdag vervroegd te vieren. De Nederlandse driekleur hangt in de boom en ook de rest van de tuin is versierd met vlaggetjes. De oranje soezen staan klaar en de oudste jongens van de familie Karels hebben zelfs een heel programma gemaakt voor deze speciale dag. Om 10 uur beginnen we met het zingen van het Wilhelmus, waarna we verder gaan met verschillende spelletjes. Echt, voor spelletjes als snoephappen en touwtrekken ben je nooit te oud! Moeilijk om te zien wie er nu meer genieten, de kinderen of de volwassenen... 's Middags mogen we eerst even uitrusten, om vervolgens nog een documentaire te kijken over het Koningshuis. Pannenkoeken eten en dan de dag afsluiten met een echt kampvuur! Koningsdag vieren in Tanzania... onvergetelijk! Ik kan me niet herinneren dat ik wel eens vaker zo'n leuke Koningsdag heb meegemaakt!

Naast het doen van boodschappen en het vieren van Koningsdag, wordt er natuurlijk ook nog gewoon lesgegeven! Fijn en goed om een ritme te hebben en je er ook steeds weer bewust van te zijn dat je hier niet zomaar bent, maar dat je ook echt een doel hebt. Sinds een week mag ik nu elke woensdagmiddag gymles geven aan de 4 jongste kinderen op de Engelse school. Soms kan het nog best even lastig zijn als spelletjes zoveel regels hebben en het is echt niet altijd leuk om de tikker te moeten zijn. Maar dit komt ook vanzelf wel goed! Zelf vind ik het erg leuk om deze gymlessen te kunnen geven en zo ook op een andere manier met de kids aan het werk te zijn!

Vrijdagmorgen staat er opeens iets speciaals op het programma: er komt iemand (die ook werkzaam is voor Wycliffe) verschillende dingen opnemen. Eerst krijgen we een klein beetje informatie over geluid en vertelt deze vrouw hoe het opnemen eigenlijk in z'n werk gaat. Daarna mogen wij dan echt laten horen wat we geleerd hebben! Alle kinderen zingen 1 of meerdere liederen en iedereen mag helemaal alleen een Bijbeltekst opzeggen. Spannend hoor als je nog maar 4 bent en je opeens voor een microfoon staat... Heel kritisch luisteren we onze opnames terug en doen we het over als we denken dat we het nog wel beter kunnen! Ja, want als er zelfs een CD gemaakt gaat worden van onze liederen en teksten, moet het natuurlijk wel goed zijn! Maar gelukkig, aan het einde van de ochtend is iedereen tevreden en samen wachten we vol spanning op onze eigen CD!

Tenslotte blijft ook de natuur hier adembenemend mooi! Zondagmorgen vraagt de eigenaar van de vallei heel spontaan of ik even mee wil om de dieren in de vallei te gaan voeren. Zelf ben ik nog nooit in de vallei geweest, dus ik ga graag met hem mee! Zodra we met de jeep de vallei inrijden, heb ik echt het idee dat we op safari zijn! De zebra's, herten en impala's rennen voor ons uit! Super mooi en dat... terwijl je eigenlijk ongeveer in je eigen achtertuin bent! Heel bijzonder om zo, net voor kerktijd, te kunnen genieten van de prachtige schepping! How great Thou art!

Hartelijke groeten vanuit Ifisi,

Denise