Luxe hoor, als je alleen maar 's ochtends les hoeft te geven! Dat betekent dat je 'smiddags voldoende tijd hebt om erop uit te gaan. Nu is de woensdagmiddag gereserveerd voor het geven van de gymles en elke donderdagmiddag probeer ik mee te gaan naar het ziekenhuis. Het is fijn om hier naar toe te kunnen gaan en zo juist ook deze kinderen extra aandacht te geven. Eerst nemen we altijd een kijkje op de kleine zaal, waar soms 2 of 3 kinderen liggen. Deze kinderen zijn vaak al wat ouder en als ze al wat langer in het ziekenhuis liggen, begrijpen ze best waarom we komen. 1 jongen laat heel trots zijn kinderbijbel zien, die hij de vorige keer heeft gekregen. Alle kleurplaten zijn al ingekleurd! Ook genieten deze jongens van het doen van spelletjes! Want ook al zit je arm in het verband, gooien met een bal of vissen met een hengel, lukt nog best! Ook de zuster is geboeid door de spelletjes. Ze gaat niet van de zaal af, voordat ze ook eerst zelf een spelletje heeft geprobeerd! Soms zijn er op de kleine zalen geen kinderen en bezoeken we alleen de grote zaal. Hier liggen vooral nog heel jonge kinderen. Voor het doen van spelletjes zijn deze kinderen nog te klein, maar een paar versjes zingen en wat lekkers uitdelen, kan ook hier heel goed! Sommige moeders zingen enthousiast mee met de versjes en laten duidelijk merken dat ze erg dankbaar zijn!

Op een dinsdagmiddag breng ik nog weer een keer een bezoekje aan het programma voor de straatkinderen in de stad. De reis er naar toe neemt behoorlijk wat tijd in beslag. Ik verwacht dat ik het gebouwtje wel makkelijk terug kan vinden, maar het blijkt toch wat lastiger te zijn. Dan maar even ronddwalen, totdat ik uiteindelijk iets bekends zie en vervolgens al snel het gebouwtje vind. Wat is het genieten om met zoveel kinderen samen te zijn! Al die bruine koppies om je heen... geweldig! Heerlijk als er een klein meisje bij je op schoot komt zitten en al snel in slaap valt... Ondertussen luisteren de kinderen naar een 'meester' die hen het een en ander vertelt over 'hoop' en over het je voorbereiden op de toekomst. Een aantal kinderen kunnen zelfs een Bijbeltekst uit hun hoofd opzeggen. Maar om zolang rustig te luisteren, is ook voor de Afrikaanse kinderen best moeilijk. Gelukkig is het al snel tijd om te eten. Maar... eerst moet er nog een vitamine pilletje naar binnen gewerkt worden! En dat valt niet mee! De kleine kinderen proberen al huilend het pilletje door te slikken, maar vaak genoeg valt minstens de helft van het pilletje weer op de grond. Nouja, alles wat ze binnen hebben gekregen, is toch al heel fijn! Daarna wacht dan eindelijk het eten: een groot bord ugali (maïspap) met een beker melk. Dat is pas echt smullen! Borden en bekers worden zo goed mogelijk schoongemaakt en uitgelikt, wat zorgt voor prachtige, lieve witte snoetjes!;)

Het contact met de lokale bevolking, dat is wel echt iets waar ik erg van geniet! Helaas kan ik nog maar een paar woorden Swahili, maar het is super om de mensen op straat te kunnen begroeten en dan een vrolijk, vriendelijk of behulpzaam antwoord te krijgen! Ook vinden de mensen het erg leuk om je meer van hun eigen leven te kunnen laten zien. Dat merk ik vooral, als ik op bezoek ga bij de huishoudelijke hulp van de familie Karels: Rosy, een vrouw van 65 jaar, die ongeveer 20 min. verderop woont. Vol trots laat ze haar tuin, haar koeien en haar huis zien. Ik kijk echt m'n ogen uit en ben verbaasd hoe deze vrouw dit helemaal alleen voor elkaar krijgt! Ze werkt ontzettend hard en is voor veel producten van niemand afhankelijk. Ze heeft zelf papaja's, avocado's, bananen, mais, melk, eieren, zonnebloemolie... Bovendien heeft ze als 1 van de weinigen in haar buurt water, zodat de buren ook regelmatig bij haar komen om water te halen. Als je haar velden vergelijkt met de veldjes van de buren, zie je een groot verschil: Haar gewassen zijn lang niet zo droog en zien er veel beter uit, echt ongelooflijk! Het wordt helemaal een bijzondere middag als er juist op deze middag ook nog een kalfje geboren wordt! Als het ook nog eens vrouwtje blijkt te zijn, kan de middag van Rosy echt niet meer stuk! Ook nu laat ze zien dat ze een echte boerin is met veel liefde voor haar dieren. Ze verzorgt het kalfje, maakt het schoon en legt het daarna op het erf, zodat het beestje een beetje op kan drogen in de zon. Haar kleinzoontje, die deze middag samen met mama ook bij oma op bezoek is, loopt elke keer met een grote boog om het kalfje heen. Nee, voor koeien is hij niet bang, maar dit kalfje vindt hij maar niks... Gelukkig voor hem is het kalfje even later verdwenen. Ach ja, dan moet je ook niet de deur van het huis open laten staan, want dan zie je het kalfje opeens in de woonkamer liggen. Al snel wordt het dier weer naar buiten gesleept en wordt de deur voor de zekerheid toch maar dicht gedaan! Rosy geniet van het verzorgen van het kalfje en ik ben erg blij dat ik met haar mee mag genieten! Bijzonder om een hele middag met zo'n enthousiaste, hardwerkende, lieve vrouw op te mogen trekken!

Zaterdagmiddag komen alle gezinnen en de juffen die bij de Engelse school zijn betrokken, bij elkaar om alvast afscheid te nemen van een Amerikaanse juf. Zij hoopt over 2 weken voor langere tijd terug te gaan naar Amerika. We hebben afgesproken bij Ilota, een prachtig plekje midden in de bergen! De wandeling er naar toe, die ongeveer 2 uur in beslag neemt, is alleen al echt de moeite waard! Heerlijk om zo door de velden te lopen, met prachtige bloemen en bergen om je heen. Wat lijkt de wereld dan opeens vredig, terwijl het tegenovergestelde juist zo waar is. Eenmaal op de plek aangekomen, genieten we van alle meegebrachte snacks en van een geweldig uitzicht! Waar ik helemaal niet meer aan gedacht heb, is dat deze middag in het teken staat van de juffen. Natuurlijk, het afscheid nemen van de Amerikaanse juf staat voorop, maar ook m'n huisgenoot en ik worden in het zonnetje gezet! We krijgen zelfs cadeautjes van de kids! Echt super! Het voelt wel een beetje dubbel: zo lang werk ik hier tenslotte nog niet..., maar het is ontzettend leuk dat de ouders ook op deze manier willen laten zien dat ze ons werk waarderen! Verder maken we deze middag een wandelingetje naar de rivier en eten we nog met elkaar. Dan begint het toch wel echt te schemeren en wordt het tijd om naar huis te gaan.

Ik ben dankbaar en blij dat ik, naast het lesgeven (waar ik echt van geniet!), ook zoveel andere mooie, bijzondere en waardevolle momenten mag beleven! Elke dag leer ik weer een beetje meer over het leven in het prachtige Tanzania!

Lieve groeten vanuit Ifisi,

Denise