Nog steeds bezoeken we elke zondagochtend de lokale kerk. Na al die weken merk ik dat ik steeds meer gewend begin te raken aan deze kerkdiensten. Ja, het gaat er totaal anders aan toe dan in Nederland, maar dezelfde God wordt gediend en dezelfde boodschap staat centraal. Elke week geniet ik opnieuw van het luisteren naar de verschillende koortjes. Helaas begrijp ik nog niet wat ze precies zingen, maar het is in elk geval al erg boeiend om te zien hoe iedereen vol overgave zingt en mee beweegt op de muziek. Volgens mij moet je echt Afrikaans zijn om zo'n goed gevoel voor ritme te hebben! Het is wat lastiger om heel geconcentreerd naar een preek te luisteren, waar je echt geen woord van verstaat. Daarom besluit ik maar een keertje een kijkje te nemen bij de zondagsschool. Voordat de preek begint, gaan namelijk alle kinderen naar een klein gebouwtje naast de kerk, waar de zondagsschool wordt gehouden. Dit keer heeft een Zwitsers echtpaar de leiding. Ongeveer 70 kinderen, van verschillende leeftijden, zingen verschillende versjes, luisteren naar een Bijbelverhaal en leren een Bijbeltekst uit hun hoofd. Tenslotte krijgen ze een kleurplaat en hebben ze nog even tijd om te kleuren. Tafeltjes zijn er niet en met 70 kinderen gaat het ook niet lukken om, in een kleine ruimte, allemaal aan een tafel te kleuren. Geen probleem, kleuren op de grond gaat ook heel goed! Wat is het lastig als je dan opeens moet stoppen! Veel kinderen proberen zo lang mogelijk door te kleuren. Thuis hebben ze geen kleurpotloden, dus moeten ze er nu extra van genieten! Na een behoorlijk lange tijd halen we de potloden maar bij de kinderen op, want als het aan de kinderen ligt, kleuren ze de hele dag door!

In Nederland vind ik het heerlijk om op zondag even een rondje te lopen, maar hier weet ik eigenlijk nog niet zo goed waar je mooi kunt wandelen. Erg leuk dat de Nederlandse buurjongens aan het einde van de middag even langs komen en vragen of ik zin heb om met hen erop uit te gaan! De jongens kennen de omgeving uitstekend en we maken een prachtige wandeling naar het spoor. Op het spoor rusten we even uit en we rennen samen even over de rails. Tja, als er maar een paar keer in de week een trein langskomt, kan dit ook best! Bij het kleine riviertje is het best druk. Vrouwen komen hier regelmatig om water te halen. Met de emmer water op hun hoofd lopen ze weer terug naar huis. Het dringt weer even helemaal tot me door: ik ben echt in Afrika! Na een uurtje lopen we weer terug naar huis. Gezellig om zo samen met de jongens van zoveel moois te kunnen genieten!

Vrijdagmiddag mag ik samen met Jacob Karels en 2 andere Nederlanders (die hier 2 weken op vakantie zijn) mee naar het Malila-gebied. Jacob is betrokken bij het project om de Bijbel vanuit het Swahili te vertalen in het Malila. Vanuit Ifisi rijden we ongeveer een uur om dit gebied te komen. In een bijgebouwtje van de kerk ontmoeten we een aantal predikanten en paar mensen van de taalgroep. Samen lezen ze een vertaling van het evangelie van Mattheüs door. Iedereen krijgt de mogelijkheid om te reageren op de gemaakte vertaling. Is er voor een goede vertaling gekozen, zijn de juiste woorden wel gebruikt? Heel erg mooi om te zien hoe hard er gewerkt wordt om de Bijbel ook voor de Malila-stam toegankelijk te maken! En het werk gaat zichtbaar door... het Nieuwe Testament is nu bijna klaar! Het overleg is voor het grootste gedeelte in het Malila, maar 1 van de predikanten vertaalt de belangrijke dingen in het Swahili, waardoor Jacob het weer voor ons in het Nederlands kan vertalen. Geweldig om op deze manier van heel dichtbij te kunnen zien wat het Bijbelvertaalwerk hier in Tanzania nu precies inhoudt! Tegelijkertijd realiseer ik me ook hoe dankbaar wij wel mogen zijn, dat wij al zolang Gods Woord in onze eigen taal kunnen lezen!

Zaterdag zijn we de hele dag in Mbeya. 's Ochtends staat er een gezellige brunch op het programma, waarbij heel veel 'blanke' medewerkers van Wycliffe aanwezig zijn. 's Middags doen we boodschappen en dwalen we wat rond in de stad. 's Avonds gaan we met een klein groepje uit eten. Dit etentje staat in het teken van het afscheid nemen van de Amerikaanse juf en haar man. Deze week gaat ze dan toch echt voor langere tijd terug naar Amerika. We eten op een heel speciaal plekje. Een restaurant kun je het niet noemen, want we zitten gewoon langs de kant van de weg. Er wordt alleen kip geserveerd, die buiten op een soort barbecue gebraden wordt. Ook de frietjes worden in een pannetje boven het vuur gebakken. Echt een lokale eetgelegenheid. Even ben ik bang dat de kip misschien wel heel erg gekruid is en misschien ook niet helemaal gaar is. Maar niks is minder waar. De kip smaakt heerlijk, zeker in combinatie met chapati: typisch brood uit India. Ook is het eten niet erg gekruid en kan m'n maag het gelukkig prima verdragen! Een heerlijke afsluiting van een fijne week!

Lieve groeten vanuit Tanzania,

Denise