Weer veilig terug in Nederland!
Ongelooflijk... de afgelopen 3 maanden zijn echt voorbij gevlogen! Het moment waarop ik m'n koffers pakte, afscheid nam van iedereen en in het vliegtuig stapte op weg naar Tanzania, kan ik me nog heel goed herinneren. Inmiddels zijn we ongeveer 13 weken verder en zit ik alweer te bibberen op de bank, in het toch wat koude en regenachtige Nederland. Ja, het is wel weer even wennen om in Nederland te zijn! Het is behoorlijk frisjes hier, de kerkdiensten worden heel anders vorm gegeven, de keuze wat betreft het eten is enorm en alles verloopt weer bijzonder gestructureerd! Maar gelukkig is het niet moeilijk om weer te wennen aan de Nederlandse mensen! Het is heerlijk om iedereen weer te kunnen zien en te kunnen spreken! En tja, dan is Tanzania toch nog wel steeds het onderwerp van gesprek. 5 dagen geleden woonde ik nog in dit prachtige, Afrikaanse land...
Woensdag is het de laatste schooldag op de Engelse school. De kinderen hebben het hele jaar hard gewerkt, dus ze hebben het wel verdiend om vandaag iets leuks te gaan doen! Samen een schilderij maken, even pauze houden en vervolgens verschillende spelletjes doen, waarbij vooral de waterglijbaan favoriet is. Aan het einde van de morgen ruimen we de klas nog een beetje op en dan is het tijd voor vakantie! Nouja, bijna dan... 's Middags hebben we nog onze laatste gymles, maar dan zit het schooljaar er toch echt op!
En dan komt het moeilijkste gedeelte: afscheid nemen van alle lieve mensen. Afscheid nemen van de 'blanken' in Ifisi, maar ook van de Tanzanianen. Met beide groepen hebben we de afgelopen maanden veel contact gehad. We hebben veel samen opgetrokken, waardoor we elkaar ook steeds beter hebben leren kennen. Dit maakt het afscheid nemen extra moeilijk! Ondertussen moeten ook de koffers ingepakt worden, zodat donderdagmiddag alles klaar is voor vertrek.
Rond half 3 sla ik de deur van het huis in Ifisi achter me dicht en word ik door de familie Karels naar het vliegveld in Mbeya gebracht. Ontzettend leuk, iedereen is mee om me uit te zwaaien! Maar dat betekent dat ik nu ook echt afscheid moet nemen van deze lieve familie. Ze hebben de afgelopen maanden ontzettend veel voor me betekend! Ik zal ze zeker erg gaan missen!
Het vliegtuig vertrekt zelfs 5 minuten eerder dan gepland en na een goede vlucht landen we iets over half 6 in Dar es Salaam. Tijd genoeg om dit vliegveld eens wat beter te bekijken, want het vliegtuig naar Amsterdam vertrekt pas om half 12. Omdat het intussen wel etenstijd is, probeer ik een restaurantje te vinden. Het valt me op dat er heel wat behulpzame mensen rondlopen, want al snel wordt me de weg gewezen naar een prima restaurant. Het restaurant is boven en eerlijk gezegd zie ik het niet zo zitten om met 2 zware koffers de trappen op te lopen. Maar, voordat ik het weet, komt er al een man aangelopen en zonder enige moeite draagt hij m'n koffers naar boven. Geweldig, ik geniet van een goede service en van een heerlijke maaltijd! Na het eten loop ik nog wat rond op het vliegveld, bekijk ik een paar winkeltjes en probeer ik zo langzamerhand de goede gate op te zoeken. Oei, wachten kan dan toch nog best lang duren. Maar gelukkig, eindelijk is het tijd om in te stappen en rond half 12 stijgen we op, in de richting van Schiphol.
Van slapen komt helaas niet zoveel, maar verder verloopt de vlucht prima! Om 10 voor half 8 mag ik weer voor het eerst voet zetten op Nederlandse bodem! De koffers zijn er al erg snel, waardoor het niet lang duurt voordat ik m'n ouders weer kan zien! En dat is toch wel heel erg fijn! Ook al heb ik het ontzettend goed gehad in Tanzania, het is toch heel bijzonder om je ouders weer gezond te mogen ontmoeten! We drinken samen nog even wat, waarna we lekker naar huis gaan. Thuis word ik nog eens extra welkom geheten door een enorm spandoek, een versierde keuken en woonkamer, een grote bos bloemen en een heerlijke taart! Dank jullie wel, pap en mam!
De tijd in Tanzania is voorbij. Dankbaar mag ik terugkijken op een prachtige tijd, vol nieuwe indrukken en ervaringen! 3 maanden lang deel uit mogen maken van de Afrikaanse cultuur, 3 maanden lang mogen genieten van een prachtige natuur en van heerlijk weer, 3 maanden lang contact mogen hebben met lieve mensen, 3 maanden lang gezond mogen zijn, 3 maanden lang met plezier het werk mogen doen... ja, er zijn zoveel redenen tot dankbaarheid! Groot is Uw trouw, o Heer'!
Hoe de toekomst er verder uit zal zien, weet ik niet. Tanzania zal ik erg gaan missen en het zal geweldig zijn om nog een keer terug te kunnen gaan! Maar misschien ligt m'n toekomst hier in Nederland... God weet het en Hij zal ook Zijn plannen bekend maken.
Dank jullie wel voor het lezen van de blogs en voor het geven van de reacties! Jullie belangstelling heeft me erg goed gedaan!
Liefs vanuit Oldebroek,
Denise
Laatste dagen in Tanzania
Ja, nu is het dan echt bijna zover... Nog een paar dagen en dan is het echt tijd om Tanzania te verlaten en terug te gaan naar Nederland. Dat zal vast weer even wennen zijn! De Nederlandse cultuur is zo anders dan de Afrikaanse! Erg fijn om de laatste 1,5 week hier dan nog extra van de Afrikaanse cultuur te kunnen genieten!
Zondag zijn we uitgenodigd door mensen uit de kerk om 's middags bij hen te komen eten. Ze wonen dichtbij de kerk, dus we zijn er al snel. Het duurt wat langer voordat we ook daadwerkelijk kunnen eten. Al snel zijn we een uur verder, maar we hoeven ons niet te vervelen. Er zijn genoeg kinderen om mee te praten en te spelen. Voor hen ook een hele belevenis: je krijgt tenslotte niet elke dag zomaar 2 blanke mensen op bezoek! Uiteindelijk is het eten klaar, heerlijk Tanzaniaans: ugali met stukjes rundvlees in een soort sausje. Heel voorzichtig proberen we een stukje rundvlees: hmm, je kaakspieren worden wel flink getraind om dit vlees goed fijn te kauwen! En de ingewanden van de koe laten we toch maar gewoon liggen... 1 stukje vlees is eigenlijk ook wel genoeg. De ugali smaakt gelukkig prima! Na het eten zijn we van plan om naar huis te gaan. Maar, dat gaat zomaar niet. Opa heeft voor het eten al gezegd dat hij nog graag op de foto wil, dus moeten we eerst wachten totdat opa weer terugkomt. En ja... dat duurt nog wel eventjes. We wachten geduldig en uiteindelijk komt opa, gaan we samen op de foto en mogen we naar huis;)
Maandag hoeven we weer niet te koken. Deze keer mogen we komen eten bij onze huishoudelijke hulp: een ontzettend lieve, bescheiden vrouw en bovendien ook een erg goede kok! Ze zet een heerlijke maaltijd voor ons op tafel: rijst met bonen en groentes. Na het eten proberen we samen met haar en haar zoontje van 3 jaar een puzzel van 100 stukjes te maken. Best lastig als je eigenlijk nog nooit eerder een puzzel hebt gemaakt! Bijzonder om te zien dat het jongetje van 3 jaar het principe bijna nog beter door lijkt te hebben dan z'n moeder! Op de terugweg gaan we nog even langs bij familie van onze huishoudelijke hulp en daar worden we gelijk aan het werk gezet. Nouja, we hoeven alleen maar even te proberen of we de bonen uit hun omhulsel kunnen slaan... Oei, dat valt nog niet mee! We worden hartelijk uitgelachen als we na een paar keer slaan, aangeven dat we toch al best moe zijn en het flink warm hebben. Nee, dit werk kunnen we toch maar beter aan de sterke Tanzanianen over laten!
Inmiddels zijn we ook verhuisd en wonen we niet meer op dezelfde compound. Een andere Nederlandse familie is teruggekomen van verlof en zij willen natuurlijk graag weer in hun eigen huis wonen! Gelukkig staat er ong. 200 meter verderop ook een huis leeg en eigenlijk hebben we ons plekje hier ook weer redelijk snel gevonden. De eerste uren in het nieuwe huis hebben we nog even wat opstartprobleempjes, maar nu zijn we hier al weer helemaal gewend! Dit huis heeft ook een prachtig uitzicht op de bergen! Heerlijk om 's ochtends op de veranda een broodje te eten, terwijl je kunt genieten van de geweldige omgeving!
Zaterdag staat er een actieve dag op het programma: het plan is om samen met de familie Karels de Loleza Peak te beklimmen, 1 van de hogere bergen in deze omgeving. Vol goede moed beginnen we aan de beklimming. De paadjes zijn goed te belopen en regelmatig hebben we een erg mooi uitzicht over de stad Mbeya! We stijgen wel een paar honderd meter, maar de jongens hebben het nergens over! Enthousiast gaan ze maar door, totdat we zelfs bij het kruis komen. Hier zoeken we een goed plekje om ons broodje te eten, zodat we weer genoeg energie hebben om naar beneden te kunnen lopen. De terugweg lopen we meer door het bos, maar we zien wel ontzettend veel mooie vlinders! Halverwege de middag komen we moe, maar voldaan, weer terug bij de auto. Wat hebben we veel gezien en wat hebben we genoten van Gods schepping!
Voor de kinderen is het nu ook bijna vakantie! Vandaag is het de laatste keer dat ik Joël en Thomas les kan geven. Dat betekent dat we voor de pauze nog even hard werken, maar dat het na de pauze tijd is om iets leuks te doen! Met z'n drieën brengen we een bezoekje aan de dierentuin, een paar honderd meter verderop. Groot is deze dierentuin niet, maar er zijn toch wel apen, slangen, hyena's en zelfs een krokodil te bewonderen. Zelf ben ik hier nog nooit geweest, maar Joël en Thomas gelukkig wel! Een gids hebben we echt niet nodig, die rol neemt Joël wel op zich! Hij wijst precies de route aan die we het best kunnen lopen, heeft over alle dieren wel iets te vertellen en hij weet ook heel goed aan te geven welke dieren we nog niet gezien hebben. Thomas laat zien dat hij goed voor zijn grote broer wil zorgen en waarschuwt hem regelmatig: 'niet te dichtbij komen, hoor!'. Wat fijn en gezellig om op deze manier samen dit schooljaar af te kunnen sluiten!
's Middags gaan we naar de stad om nu ook echt afscheid te nemen van de straatkinderen. Deze keer hebben de kinderen al vroeg gegeten, dus helaas kunnen we niet meer helpen met het uitdelen van het eten. Maar we houden daarom wel extra tijd over om buiten met de kids verschillende spelletjes te doen! Het heeft al een hele tijd niet meer geregend, waardoor de grond behoorlijk stoffig en zanderig is. En na een tijdje zijn de kinderen en wij net zo goed stoffig en zanderig! Maar wat geeft het... we hebben in elk geval plezier! Ik probeer nog 1 keer al die lieve, lachende kindergezichtjes zo goed mogelijk in me op te nemen... Hoe zal het met ze verder gaan? Zal ik ze nog een keer weer terug zien? Met gemengde gevoelens neem ik afscheid... ik zal ze zeker missen!
En ja, dan rest er nog 1 volledige dag in Tanzania... Morgen hopen we de laatste dag te hebben op de Engelse school. Ook hier hopen we op een leuke manier het schooljaar af te sluiten! Verder gaat ook het afscheid nemen van alle lieve mensen in Ifisi nu wel echt beginnen. Elke keer probeer ik daar nog niet te veel aan te denken, maar nu ontkom ik er echt niet meer aan. Bovendien wordt het ook wel eens tijd om te gaan beginnen met het inpakken van m'n koffer. Allemaal dingen die bij het naderende vertrek horen. Ik vind het lastig om alles en iedereen in Tanzania achter te moeten laten, maar aan de andere kant weet ik ook dat de 3 maanden nu echt voorbij zijn. En natuurlijk zal het ook geweldig zijn om iedereen in Nederland weer te kunnen zien!
Aanstaande donderdag hoop ik aan het einde van de middag de binnenlandse vlucht te nemen naar Dar es Salaam. 's Avonds hoop ik dan vanuit Dar terug te vliegen naar Nederland, waar ik vrijdagmorgen hoop aan te komen.
Gelukkig kan ik het nog 1 keer zeggen: Lieve groeten vanuit Tanzania!
Denise
Het afscheid nemen komt dichterbij…
De tijd vliegt echt voorbij! Over iets minder dan 2 weken hoop ik weer in het vliegtuig te stappen en terug te komen naar Nederland. Eerlijk gezegd denk ik daar liever nog niet te veel over na... Inmiddels ben ik helemaal gewend aan het leven in Tanzania: 'k heb het echt goed hier en geniet van alles en iedereen om me heen! Tegelijkertijd weet ik dat ook aan 3 maanden een einde komt en het straks toch echt tijd is om Tanzania te verlaten. Natuurlijk zal het ook geweldig fijn zijn om familie en vrienden in Nederland weer te kunnen zien! Goed, zover is het nog niet! De komende 2 weken hoop ik nog extra te mogen genieten van de Afrikaanse cultuur en van het lesgeven!
De kinderen op de Engelse school doen ontzettend goed hun best en werken hard! Op dit moment hebben we bijna alle letters van het alfabet geleerd. Heel handig, want soms lukt het nu zelfs al om kleine woordjes te lezen! Het valt nog niet altijd mee om ook alle letters te onthouden. Het is ook wel heel wat als je nog maar 4 bent en je al zoveel moet leren! Gelukkig doen we veel spelletjes met letters en maken we ook elke week een 'letterwerkje'. En natuurlijk willen we ook wel tijd overhouden om lekker te spelen! Lezen en schrijven kunnen we bij gezondheid in groep 3 ook nog wel!
Maar thuis wordt er door Joël en Thomas (de Nederlandse jongens) net zo goed hard gewerkt! We denken na over 'de onderwaterwereld'. Elke keer maken we een dier dat onder water leeft en leren we iets over dit dier. Kwallen, octopussen, zeepaardjes, de jongens weten er van alles van! Joël weet al zoveel van dieren dat hij soms zegt: Oh, dat wist ik allang hoor! En Thomas, ook al is hij nog maar 3, kan je precies vertellen hoeveel tentakels een octopus heeft! Heerlijk om te zien hoe enthousiast de jongens zijn!
Het is fijn om een ritme te hebben en gewoon elke dag naar school te gaan. De afgelopen weken hebben we geen vrije dagen meer gehad en eigenlijk werkt dat ook net zo goed. Zo kennen de mensen hier geen 2e Pinksterdag, maar is deze maandag een gewone werkdag. Best vreemd, want op deze manier leef je toch sneller aan het feit van Pinksteren voorbij. Op 1e Pinksterdag staat de boodschap van Pinksteren ook in de lokale kerk centraal, maar helaas kan ik nog steeds maar weinig van het Swahili verstaan en gaat het meeste langs me heen. Extra fijn om dan 's avonds weer een dienst in het Nederlands te kunnen luisteren! Wel bijzonder om je te realiseren dat de discipelen tijdens het Pinksterfeest de blijde boodschap in verschillende talen mochten vertellen en dat je nu, juist ook op deze plek, iets mee mag krijgen van het vertaalwerk. Door dit werk kunnen ook hier verschillende mensen het Evangelie in hun eigen taal horen!
Gelukkig is het lesgeven niet heel vermoeiend, maar toch is het altijd heerlijk om even buiten in de zon te zitten en echt even helemaal niets te doen. Het plekje vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de vallei, was echt mijn favoriet. Tja, inmiddels ga ik niet meer zo graag naar dit plekje toe. Een paar weken geleden is er namelijk, vlakbij dit plekje, een grote python gevonden! Nu vind ik het geweldig om bijzondere dieren te zien, maar een python kom ik toch liever niet tegen. De eerste python is gevangen en naar de dierentuin gebracht. Maar ongeveer een week geleden is er opnieuw een python gezien. Dit zorgt ervoor dat ik het uitzichtpunt nu voor gezien laat en net iets vaker naar de grond kijk dan dat ik daarvoor deed.
Maar ook op de veranda is het heerlijk toeven! Het regenseizoen is nu voorbij, dus de meeste dagen schijnt de zon volop! Toch verandert het weer wel. Vooral de nachten worden kouder. 's Avonds koelt het al snel af en 's ochtends kan het ook nog best frisjes zijn. Maar overdag is het nog heerlijk warm! Als je om je heen kijkt, zie je al snel dat het de afgelopen weken niet meer geregend heeft. Zowel de gewassen op het land als de wegen zien er al behoorlijk droog uit. Bovendien waait het flink, waardoor je, na bijv. een wandeling of fietstocht, lekker stoffig thuis komt. Gelukkig hebben we geen gebrek aan water en zeep en ben je ook zo weer opgefrist!
Vrijdag nemen we alvast een beetje afscheid van een Zwitserse familie. Zij wonen al ruim 9 jaar in Tanzania en hopen eind juni voorgoed Tanzania te verlaten en terug te gaan naar Zwitserland. Er wordt een speciaal afscheidsfeestje georganiseerd voor alle mensen die werkzaam zijn voor Wycliffe. Verschillende mensen houden een speech, we zingen samen en genieten van allerlei meegebrachte lekkernijen. Gezellig om zo samen te zijn en verschillende mensen nog weer te ontmoeten!
De zaterdag is een prima dag om naar de stad te gaan en daar even wat boodschappen te doen. Elke keer weer is het een verrassing in wat voor daladala je terecht komt: sluit de deur goed, wiebelen de stoelen niet al te veel of moet het busje misschien eerst even een stukje geduwd worden, voordat het de motor kan starten en kan gaan rijden? Het verbaast me best een beetje dat we nog nooit met pech langs de kant van de weg hebben gestaan! In de stad blijven de prachtige uitzichten, de (over het algemeen) vriendelijke Tanzanianen en de gezellige markt echt de moeite waard!
De komende 1,5 week hoop ik nog les te kunnen geven, te kunnen genieten van het mooie weer en nog zoveel mogelijk de Afrikaanse cultuur te kunnen opsnuiven!
Hartelijke groeten vanuit Afrika!
Denise
Op safari!
Maandagmorgen, kwart voor 5... tijd om eruit te gaan! Nee, niet om deze week al zo vroeg aan het werk te gaan, maar voor de komende dagen staat er een safari op het programma! Wel heel bijzonder dat ik zomaar een paar dagen vrij kan krijgen! Het lesgeven wordt door anderen overgenomen, waardoor ik in de gelegenheid ben om samen met de 2 Nederlandse vakantiegasten op safari te gaan. Het komt erg goed uit dat zij juist nu hier in Ifisi op vakantie zijn. Het is fijn om samen met andere Nederlanders te reizen en het is ook nog eens extra gezellig!
Gelukkig worden we met de auto weggebracht naar Mbeya, waar de bus om 6 uur hoopt te vertrekken. We verwachten dat het nog wel even zal duren, voordat de bus vertrekt, maar we zijn helemaal verbaasd als we merken dat we iets over 6 al gaan! Niet zo Afrikaans om bijna precies op tijd te zijn, maar we zijn er maar wat blij om! Gemiddeld duurt de busreis naar Iringa, een stad ten noordoosten van Mbeya, ongeveer 6 uur. Helaas, heel veel wegwerkzaamheden zorgen ervoor dat de rit toch echt langer duurt dan normaal. Op veel plekken is het asfalt eruit gebroken en moeten we via onverharde wegen omrijden. Tja, dat kost net even wat meer tijd. In verschillende dorpjes stopt de bus even om mensen in- en uit te laten stappen. De bewoners van deze dorpjes proberen zoveel mogelijk van al het busverkeer te profiteren. Zodra er een bus stopt, rennen er zeker 10 mensen naar de bus toe met allerlei etenswaren en andere producten. Door de raampjes van de bus proberen ze hun producten te verkopen. De eerste keer kijken we onze ogen uit en bedanken we beleefd voor alles wat ze ons aanbieden. Maar al snel proberen we de verkopers maar te negeren. Nee, we hoeven echt geen chips, appels, biscuitjes, frisdrank of sieraden! Sommigen blijven maar aanhouden, zelfs als je de andere kant opkijkt. Wat is het heerlijk als de bus daarna weer verder rijdt en je weer even rust hebt. Gelukkig maken we halverwege een lange tussenstop, zodat we even uit de bus kunnen om onze benen te strekken.
Na 8 uur in de bus gezeten te hebben, komen we dan eindelijk in Iringa aan. Hier staat een safari-jeep ons al op te wachten! We maken kennis met onze 'driver' Michael, die de komende dagen ook tegelijk onze gids zal zijn. Vanaf Iringa is het nog 2 uur rijden naar Ruaha National Park. Het park heeft ongeveer dezelfde oppervlakte als Nederland, dus voorlopig zullen we hier nog wel niet uitgekeken zijn!
Zodra we in het park zijn, zien we al snel de eerste olifanten, giraffen en impala's. Wat gaaf om deze dieren nu een keer in het wild te zien, in plaats van in de dierentuin! Super mooi! Helaas begint het al te schemeren en wordt het tijd om ergens een hapje te gaan eten. Na het eten worden we door Michael naar ons huisje gebracht. Omdat het al donker is, hebben we niet echt een idee waar we nu precies terecht komen. Binnen ontdekken we al snel verschillende vliegen, muggen en andere insecten. Hmm, eerst even een grondige schoonmaak houden en daarna lijkt het al wat beter. We besluiten op tijd naar bed te gaan, want de volgende morgen moeten we om 6.30 weer klaar staan voor een rit door het park.
Helaas, goed slapen doen we niet. 's Nachts horen we de meest vreemde geluiden. Welke dieren zouden er allemaal om ons huisje lopen? Bovendien ontdek ik midden in de nacht 2 hagedissen in de badkamer. Brrr... dat zorgt ervoor dat ik de rest van de nacht ook niet meer zo rustig in m'n bed lig.
Ondanks een slechte nacht, zijn we de volgende morgen er weer helemaal klaar voor! Wat is het prachtig om door het park te rijden als de zon opkomt! Het morgenlicht zorgt ervoor dat alles er geweldig uitziet! Wat een rust, wat heerlijk om hier midden in de natuur te zijn! Alles ziet er zo vredig uit! Al speurend rijden we door het park: zien we al weer iets bijzonders? Ja hoor, het duurt niet lang of onze gids ontdekt de sporen van leeuwen. Na een klein stukje verder gereden te hebben, zien we opeens een aantal leeuwen in het gras liggen. Het dak van de safari-jeep kan omhoog, zodat we alles ontzettend goed kunnen bekijken! De leeuwen liggen pal naast de weg. Best een vreemd idee dat je eigenlijk maar 2 meter van de leeuwen vandaan bent... Zo mooi om deze dieren er vredig bij te zien liggen, terwijl ze genieten van het ochtendzonnetje. Nee, gevaarlijk zien ze er echt niet uit, maar gelukkig weten we wel beter. We nemen de leeuwen uitgebreid in ons op, maken voldoende foto's en vervolgen onze rit. Vrij snel daarna zien we een grote groep nijlpaarden in de Great Ruaha River, de belangrijkste rivier die door het park stroomt. Als we horen dat nijlpaarden 1,5 ton wegen, vind ik het wel prima dat ze niet gelijk naast onze auto staan. Even verderop spotten we een krokodil op een zandbank in de rivier. Het is wel gaaf om al zo snel zoveel gevaarlijke dieren te zien! Maar we genieten ook net zo goed van de impala's, struisvogels en apen. Vooral de apen blijven fascinerend! Echt niet saai om de apen 10 minuten eens goed te observeren. Ze zijn steeds in beweging en laten duidelijk zien hoe handig en slim ze wel zijn!
Rond 12 uur zijn we weer terug bij ons huisje. Even tijd om uit te rusten, want om 3 uur vertrekken we weer om de andere kant van het park te gaan bekijken! Ook nu hebben we een prachtige rit! We zien weer nieuwe dieren zoals een grote kudde buffels en een hyena. De gids bewijst dat hij wel erg goede ogen heeft, als hij opeens op een boom wijst, ong. 100 meter bij ons vandaan. In eerste instantie zien wij niets bijzonders aan deze boom, totdat we met de verrekijker kijken. Blijkt er opeens een luipaard in de boom te zitten, geweldig!
's Avonds genieten we van een heerlijke maaltijd, doen we wat spelletjes en gaan we al iets rustiger naar bed dan de vorige nacht. Gelukkig slapen we ook beter, want ook woensdagmorgen moeten we om half 7 alweer paraat zijn! De eerste 2 uur zien we wel een aantal dieren, maar inmiddels hebben we deze dieren al vaker gezien en zijn we er niet meer zo van onder de indruk. Totdat we opeens naast een kudde olifanten staan. Van zo dichtbij hebben we de olifanten nog niet kunnen bekijken! Wat een grote, logge beesten, zeg! We nemen rustig de tijd om goed te kunnen zien hoe ze het lange gras heel makkelijk met hun slurf naar binnen werken. Wij genieten, maar de olifanten wat minder... Op een gegeven moment vindt 1 olifant dat hij lang genoeg gestoord is en dreigend komt hij op de auto af. Slurf omhoog, zijn oren staan wijd uit... Oei, daar schrikken we wel even van, maar de gids lacht ons hartelijk uit. Tja, deze olifanten geven gewoon duidelijk aan dat ze met rust gelaten willen worden.
Na het ontbijt, hebben we nog een paar uur om door het park te rijden, voordat we teruggaan naar Iringa. Opeens wijst de gids ons op een aantal gieren, die steeds maar op 1 bepaalde plek in de lucht blijven rondcirkelen. Dat is opvallend! Als we wat dichterbij komen, zien we plotseling een hyena lopen met een prooi in z'n bek. Zodra de hyena ons opmerkt, laat hij zijn prooi vallen en rent hij weg. De gids kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, stapt de auto uit en vindt in het gras het karkas van een dode impala. Hij besluit om de prooi naar het midden van de weg te slepen. Ondertussen kijken we elkaar met grote ogen aan: is het niet heel erg gevaarlijk wat de gids doet? Gelukkig stapt hij snel de auto weer in, rijdt de auto een stukje achteruit en gespannen wachten we af: zou de hyena terug komen? Het wordt nog spannender dan we dachten... Het duurt niet lang of we zien inderdaad de hyena tevoorschijn komen, maar... hij is niet de enige die belangstelling heeft voor z'n prooi. Even verderop in de struiken sluipt een luipaard! Nu beseft de gids ook dat hij toch wel geluk heeft gehad. Als hij geweten had dat er ook een luipaard in de buurt was, was hij niet zo snel uit de auto gestapt! We houden onze adem in: wie gaat er met de prooi vandoor? Het luipaard is vlakbij, we zien z'n kop al uit de struiken komen! Maar de hyena laat z'n prooi niet zomaar gaan! Hij springt in de richting van het luipaard, waardoor deze er snel vandoor gaat! De hyena wacht nog even totdat hij zeker weet dat de kust veilig is. Dan loopt hij de weg op, pakt de dode impala in z'n bek en sleept zijn prooi het hoge gras in. Oef, dat was wel heel spannend om zo'n gevecht van zo dichtbij mee te kunnen maken! Een gave afsluiting van een paar geweldige dagen in Ruaha! Samen komen we tot de conclusie dat we een almachtige, wijze Schepper hebben! Zoveel bijzondere bomen, zoveel prachtige bloemen en zo ontzettend veel verschillende dieren! Elk dier met zijn eigen kleuren, eigenschappen en leefwijze. We zijn verwonderd dat wij, kleine, nietige mensen, (en dat realiseer je je extra als je bijv. naast de enorme olifanten staat) nu juist de kroon van Gods schepping mogen zijn!
Om 1 uur verlaten we het park en rijden we terug naar Iringa. Onderweg stoppen we nog even in een klein dorpje, waar heel veel mensen van de Masai stam wonen. Deze mensen zijn al snel te herkennen aan hun rode gewaden en aan de grote, ronde gaten in hun uitgerekte oorlellen. Ze houden erg van sieraden en deze proberen ze in dit dorpje ook te verkopen. Leuk om op deze dagen niet alleen aandacht te hebben voor de natuur, maar ook nog iets meer te leren van de cultuur!
Aan het einde van de middag komen we veilig in Iringa aan. We verkennen de stad nog een beetje en 's avonds genieten we van heerlijk eten! De komende nacht verblijven we in een prachtig guesthouse, zonder insecten!;)
Donderdag zitten we om 8 uur alweer in de bus. Volgens onze ticket vertrekt de bus om 10 voor half 9, maar nu blijkt wel dat we echt in Afrika zijn. Uiteindelijk vertrekken we ongeveer een uur later dan gepland. Ook rammelt deze bus wat meer, waardoor we niet zo goed door kunnen rijden als op de heenweg. Na 10 uur in de bus gezeten hebben, zijn we dankbaar dat we weer veilig in Mbeya zijn aangekomen! Rond kwart over 6 arriveren we weer in Ifisi. Wat hebben we genoten van onze safari!!
Wel even omschakelen om vrijdag gelijk weer aan het werk te gaan! Maar, omdat 1 jongetje ziek is, heb ik deze morgen maar 1 leerling in de klas. En ja, als dit nu ook juist nog eens het Nederlandse buurjongetje is, is het net zo makkelijk om maar gewoon les te geven in het Nederlands! We lezen wel gewoon uit de Engelse methodeboeken, maar het is erg fijn om vervolgens alles in het Nederlands te kunnen vertalen. Omdat het vandaag de laatste schooldag is van de Amerikaanse juf, staan er na de pauze spelletjes op het programma. Heerlijk! Vooral de waterballonnen en het afsluitende watergevecht vallen goed in de smaak!
De zaterdag brengen we met alle Nederlanders door in het zwembad. Zo fijn! Echt even bijkomen van een hele intensieve, maar ook een ontzettend gave week!
Liefs uit Tanzania,
Denise
Genieten van de zondagsrust en een bezoek aan het Malila-gebied
Nog steeds bezoeken we elke zondagochtend de lokale kerk. Na al die weken merk ik dat ik steeds meer gewend begin te raken aan deze kerkdiensten. Ja, het gaat er totaal anders aan toe dan in Nederland, maar dezelfde God wordt gediend en dezelfde boodschap staat centraal. Elke week geniet ik opnieuw van het luisteren naar de verschillende koortjes. Helaas begrijp ik nog niet wat ze precies zingen, maar het is in elk geval al erg boeiend om te zien hoe iedereen vol overgave zingt en mee beweegt op de muziek. Volgens mij moet je echt Afrikaans zijn om zo'n goed gevoel voor ritme te hebben! Het is wat lastiger om heel geconcentreerd naar een preek te luisteren, waar je echt geen woord van verstaat. Daarom besluit ik maar een keertje een kijkje te nemen bij de zondagsschool. Voordat de preek begint, gaan namelijk alle kinderen naar een klein gebouwtje naast de kerk, waar de zondagsschool wordt gehouden. Dit keer heeft een Zwitsers echtpaar de leiding. Ongeveer 70 kinderen, van verschillende leeftijden, zingen verschillende versjes, luisteren naar een Bijbelverhaal en leren een Bijbeltekst uit hun hoofd. Tenslotte krijgen ze een kleurplaat en hebben ze nog even tijd om te kleuren. Tafeltjes zijn er niet en met 70 kinderen gaat het ook niet lukken om, in een kleine ruimte, allemaal aan een tafel te kleuren. Geen probleem, kleuren op de grond gaat ook heel goed! Wat is het lastig als je dan opeens moet stoppen! Veel kinderen proberen zo lang mogelijk door te kleuren. Thuis hebben ze geen kleurpotloden, dus moeten ze er nu extra van genieten! Na een behoorlijk lange tijd halen we de potloden maar bij de kinderen op, want als het aan de kinderen ligt, kleuren ze de hele dag door!
In Nederland vind ik het heerlijk om op zondag even een rondje te lopen, maar hier weet ik eigenlijk nog niet zo goed waar je mooi kunt wandelen. Erg leuk dat de Nederlandse buurjongens aan het einde van de middag even langs komen en vragen of ik zin heb om met hen erop uit te gaan! De jongens kennen de omgeving uitstekend en we maken een prachtige wandeling naar het spoor. Op het spoor rusten we even uit en we rennen samen even over de rails. Tja, als er maar een paar keer in de week een trein langskomt, kan dit ook best! Bij het kleine riviertje is het best druk. Vrouwen komen hier regelmatig om water te halen. Met de emmer water op hun hoofd lopen ze weer terug naar huis. Het dringt weer even helemaal tot me door: ik ben echt in Afrika! Na een uurtje lopen we weer terug naar huis. Gezellig om zo samen met de jongens van zoveel moois te kunnen genieten!
Vrijdagmiddag mag ik samen met Jacob Karels en 2 andere Nederlanders (die hier 2 weken op vakantie zijn) mee naar het Malila-gebied. Jacob is betrokken bij het project om de Bijbel vanuit het Swahili te vertalen in het Malila. Vanuit Ifisi rijden we ongeveer een uur om dit gebied te komen. In een bijgebouwtje van de kerk ontmoeten we een aantal predikanten en paar mensen van de taalgroep. Samen lezen ze een vertaling van het evangelie van Mattheüs door. Iedereen krijgt de mogelijkheid om te reageren op de gemaakte vertaling. Is er voor een goede vertaling gekozen, zijn de juiste woorden wel gebruikt? Heel erg mooi om te zien hoe hard er gewerkt wordt om de Bijbel ook voor de Malila-stam toegankelijk te maken! En het werk gaat zichtbaar door... het Nieuwe Testament is nu bijna klaar! Het overleg is voor het grootste gedeelte in het Malila, maar 1 van de predikanten vertaalt de belangrijke dingen in het Swahili, waardoor Jacob het weer voor ons in het Nederlands kan vertalen. Geweldig om op deze manier van heel dichtbij te kunnen zien wat het Bijbelvertaalwerk hier in Tanzania nu precies inhoudt! Tegelijkertijd realiseer ik me ook hoe dankbaar wij wel mogen zijn, dat wij al zolang Gods Woord in onze eigen taal kunnen lezen!
Zaterdag zijn we de hele dag in Mbeya. 's Ochtends staat er een gezellige brunch op het programma, waarbij heel veel 'blanke' medewerkers van Wycliffe aanwezig zijn. 's Middags doen we boodschappen en dwalen we wat rond in de stad. 's Avonds gaan we met een klein groepje uit eten. Dit etentje staat in het teken van het afscheid nemen van de Amerikaanse juf en haar man. Deze week gaat ze dan toch echt voor langere tijd terug naar Amerika. We eten op een heel speciaal plekje. Een restaurant kun je het niet noemen, want we zitten gewoon langs de kant van de weg. Er wordt alleen kip geserveerd, die buiten op een soort barbecue gebraden wordt. Ook de frietjes worden in een pannetje boven het vuur gebakken. Echt een lokale eetgelegenheid. Even ben ik bang dat de kip misschien wel heel erg gekruid is en misschien ook niet helemaal gaar is. Maar niks is minder waar. De kip smaakt heerlijk, zeker in combinatie met chapati: typisch brood uit India. Ook is het eten niet erg gekruid en kan m'n maag het gelukkig prima verdragen! Een heerlijke afsluiting van een fijne week!
Lieve groeten vanuit Tanzania,
Denise
Op bezoek bij een hardwerkende vrouw en zomaar in het zonnetje gezet!
Luxe hoor, als je alleen maar 's ochtends les hoeft te geven! Dat betekent dat je 'smiddags voldoende tijd hebt om erop uit te gaan. Nu is de woensdagmiddag gereserveerd voor het geven van de gymles en elke donderdagmiddag probeer ik mee te gaan naar het ziekenhuis. Het is fijn om hier naar toe te kunnen gaan en zo juist ook deze kinderen extra aandacht te geven. Eerst nemen we altijd een kijkje op de kleine zaal, waar soms 2 of 3 kinderen liggen. Deze kinderen zijn vaak al wat ouder en als ze al wat langer in het ziekenhuis liggen, begrijpen ze best waarom we komen. 1 jongen laat heel trots zijn kinderbijbel zien, die hij de vorige keer heeft gekregen. Alle kleurplaten zijn al ingekleurd! Ook genieten deze jongens van het doen van spelletjes! Want ook al zit je arm in het verband, gooien met een bal of vissen met een hengel, lukt nog best! Ook de zuster is geboeid door de spelletjes. Ze gaat niet van de zaal af, voordat ze ook eerst zelf een spelletje heeft geprobeerd! Soms zijn er op de kleine zalen geen kinderen en bezoeken we alleen de grote zaal. Hier liggen vooral nog heel jonge kinderen. Voor het doen van spelletjes zijn deze kinderen nog te klein, maar een paar versjes zingen en wat lekkers uitdelen, kan ook hier heel goed! Sommige moeders zingen enthousiast mee met de versjes en laten duidelijk merken dat ze erg dankbaar zijn!
Op een dinsdagmiddag breng ik nog weer een keer een bezoekje aan het programma voor de straatkinderen in de stad. De reis er naar toe neemt behoorlijk wat tijd in beslag. Ik verwacht dat ik het gebouwtje wel makkelijk terug kan vinden, maar het blijkt toch wat lastiger te zijn. Dan maar even ronddwalen, totdat ik uiteindelijk iets bekends zie en vervolgens al snel het gebouwtje vind. Wat is het genieten om met zoveel kinderen samen te zijn! Al die bruine koppies om je heen... geweldig! Heerlijk als er een klein meisje bij je op schoot komt zitten en al snel in slaap valt... Ondertussen luisteren de kinderen naar een 'meester' die hen het een en ander vertelt over 'hoop' en over het je voorbereiden op de toekomst. Een aantal kinderen kunnen zelfs een Bijbeltekst uit hun hoofd opzeggen. Maar om zolang rustig te luisteren, is ook voor de Afrikaanse kinderen best moeilijk. Gelukkig is het al snel tijd om te eten. Maar... eerst moet er nog een vitamine pilletje naar binnen gewerkt worden! En dat valt niet mee! De kleine kinderen proberen al huilend het pilletje door te slikken, maar vaak genoeg valt minstens de helft van het pilletje weer op de grond. Nouja, alles wat ze binnen hebben gekregen, is toch al heel fijn! Daarna wacht dan eindelijk het eten: een groot bord ugali (maïspap) met een beker melk. Dat is pas echt smullen! Borden en bekers worden zo goed mogelijk schoongemaakt en uitgelikt, wat zorgt voor prachtige, lieve witte snoetjes!;)
Het contact met de lokale bevolking, dat is wel echt iets waar ik erg van geniet! Helaas kan ik nog maar een paar woorden Swahili, maar het is super om de mensen op straat te kunnen begroeten en dan een vrolijk, vriendelijk of behulpzaam antwoord te krijgen! Ook vinden de mensen het erg leuk om je meer van hun eigen leven te kunnen laten zien. Dat merk ik vooral, als ik op bezoek ga bij de huishoudelijke hulp van de familie Karels: Rosy, een vrouw van 65 jaar, die ongeveer 20 min. verderop woont. Vol trots laat ze haar tuin, haar koeien en haar huis zien. Ik kijk echt m'n ogen uit en ben verbaasd hoe deze vrouw dit helemaal alleen voor elkaar krijgt! Ze werkt ontzettend hard en is voor veel producten van niemand afhankelijk. Ze heeft zelf papaja's, avocado's, bananen, mais, melk, eieren, zonnebloemolie... Bovendien heeft ze als 1 van de weinigen in haar buurt water, zodat de buren ook regelmatig bij haar komen om water te halen. Als je haar velden vergelijkt met de veldjes van de buren, zie je een groot verschil: Haar gewassen zijn lang niet zo droog en zien er veel beter uit, echt ongelooflijk! Het wordt helemaal een bijzondere middag als er juist op deze middag ook nog een kalfje geboren wordt! Als het ook nog eens vrouwtje blijkt te zijn, kan de middag van Rosy echt niet meer stuk! Ook nu laat ze zien dat ze een echte boerin is met veel liefde voor haar dieren. Ze verzorgt het kalfje, maakt het schoon en legt het daarna op het erf, zodat het beestje een beetje op kan drogen in de zon. Haar kleinzoontje, die deze middag samen met mama ook bij oma op bezoek is, loopt elke keer met een grote boog om het kalfje heen. Nee, voor koeien is hij niet bang, maar dit kalfje vindt hij maar niks... Gelukkig voor hem is het kalfje even later verdwenen. Ach ja, dan moet je ook niet de deur van het huis open laten staan, want dan zie je het kalfje opeens in de woonkamer liggen. Al snel wordt het dier weer naar buiten gesleept en wordt de deur voor de zekerheid toch maar dicht gedaan! Rosy geniet van het verzorgen van het kalfje en ik ben erg blij dat ik met haar mee mag genieten! Bijzonder om een hele middag met zo'n enthousiaste, hardwerkende, lieve vrouw op te mogen trekken!
Zaterdagmiddag komen alle gezinnen en de juffen die bij de Engelse school zijn betrokken, bij elkaar om alvast afscheid te nemen van een Amerikaanse juf. Zij hoopt over 2 weken voor langere tijd terug te gaan naar Amerika. We hebben afgesproken bij Ilota, een prachtig plekje midden in de bergen! De wandeling er naar toe, die ongeveer 2 uur in beslag neemt, is alleen al echt de moeite waard! Heerlijk om zo door de velden te lopen, met prachtige bloemen en bergen om je heen. Wat lijkt de wereld dan opeens vredig, terwijl het tegenovergestelde juist zo waar is. Eenmaal op de plek aangekomen, genieten we van alle meegebrachte snacks en van een geweldig uitzicht! Waar ik helemaal niet meer aan gedacht heb, is dat deze middag in het teken staat van de juffen. Natuurlijk, het afscheid nemen van de Amerikaanse juf staat voorop, maar ook m'n huisgenoot en ik worden in het zonnetje gezet! We krijgen zelfs cadeautjes van de kids! Echt super! Het voelt wel een beetje dubbel: zo lang werk ik hier tenslotte nog niet..., maar het is ontzettend leuk dat de ouders ook op deze manier willen laten zien dat ze ons werk waarderen! Verder maken we deze middag een wandelingetje naar de rivier en eten we nog met elkaar. Dan begint het toch wel echt te schemeren en wordt het tijd om naar huis te gaan.
Ik ben dankbaar en blij dat ik, naast het lesgeven (waar ik echt van geniet!), ook zoveel andere mooie, bijzondere en waardevolle momenten mag beleven! Elke dag leer ik weer een beetje meer over het leven in het prachtige Tanzania!
Lieve groeten vanuit Ifisi,
Denise
Oranje boven!
Elke keer als ik naar school ga, boodschappen doe of naar de kerk loop, kijk ik om me heen en ben ik verbaasd dat het leven in de Afrikaanse cultuur eigenlijk al best wel begint te wennen! Het is al niet meer zo vreemd als je regelmatig nageroepen wordt, er opeens een kudde koeien voor de poort staat of als er opeens een hagedis de klas insluipt. Zo is het leven hier en ik merk dat ik me steeds meer thuis voel op het plekje waar ik ben! Dat betekent niet dat het leven in Tanzania saai begint te worden...
Nee hoor, nog steeds moet ik bijvoorbeeld wennen aan het oversteken: als het verkeer links rijdt, moet je toch echt eerst naar rechts kijken, voordat je oversteekt. Hoe vaak ik me daar al niet in vergist heb! En dan de daladala’s: ook al rammelen ze nog zo erg, elke keer bereiken ze toch nog hun eindpunt. Soms duurt het even voordat je echt op de plek van bestemming bent, want de busjes vertrekken pas als ze helemaal vol zijn. Maar gelukkig is er, ook al zit je al in het busje, altijd nog genoeg op straat te zien! En dan alle straatverkopers en eigenaren van kleine winkeltjes: als ze je aan zien komen, roepen ze al van ver: Karibu! Vaak heb je hun producten niet nodig en werkt het goed om te zeggen: niet vandaag, maar misschien morgen. Onbegrijpelijk, maar de meeste verkopers zijn helemaal tevreden met dit antwoord. Misschien zijn ze er zo van overtuigd dat je morgen wel weer terugkomt... Het wordt lastiger als je wel echt iets nodig hebt. Want als er nu 5 vrouwen op een rij zitten, die allemaal tomaten verkopen, welke van de 5 moet je dan kiezen?
Ook in de kerk ontdek ik elke keer nog weer nieuwe dingen. Sommige mensen geven, tijdens het inzamelen van het geld (collecte), een ei en leggen deze onder de geldkist. Waarschijnlijk kunnen deze mensen het zich niet veroorloven om geld te geven. Na afloop van de dienst wordt dit ei bij opbod verkocht, zodat de kerk, indirect, toch nog extra geld krijgt! En als er in de kerkdienst een koor te gast is, wil dit gastkoor graag een cadeautje geven aan de dominee van de gemeente: helemaal niet vreemd om dan een levende kip cadeau te doen!
Maar als ik dan weer op een pikipiki zit, al knabbelend aan een geroosterde maiskolf, voel ik me toch een halve Tanzaniaan. Alhoewel, op Koningsdag wordt juist het tegenovergestelde duidelijk: ook al leven we in Afrika en kunnen we ons soms gedeeltelijk een Afrikaan voelen, we blijven Nederlanders! Omdat woensdag 26 april in Tanzania een nationale feestdag is, besluiten we om Koningsdag vervroegd te vieren. De Nederlandse driekleur hangt in de boom en ook de rest van de tuin is versierd met vlaggetjes. De oranje soezen staan klaar en de oudste jongens van de familie Karels hebben zelfs een heel programma gemaakt voor deze speciale dag. Om 10 uur beginnen we met het zingen van het Wilhelmus, waarna we verder gaan met verschillende spelletjes. Echt, voor spelletjes als snoephappen en touwtrekken ben je nooit te oud! Moeilijk om te zien wie er nu meer genieten, de kinderen of de volwassenen... 's Middags mogen we eerst even uitrusten, om vervolgens nog een documentaire te kijken over het Koningshuis. Pannenkoeken eten en dan de dag afsluiten met een echt kampvuur! Koningsdag vieren in Tanzania... onvergetelijk! Ik kan me niet herinneren dat ik wel eens vaker zo'n leuke Koningsdag heb meegemaakt!
Naast het doen van boodschappen en het vieren van Koningsdag, wordt er natuurlijk ook nog gewoon lesgegeven! Fijn en goed om een ritme te hebben en je er ook steeds weer bewust van te zijn dat je hier niet zomaar bent, maar dat je ook echt een doel hebt. Sinds een week mag ik nu elke woensdagmiddag gymles geven aan de 4 jongste kinderen op de Engelse school. Soms kan het nog best even lastig zijn als spelletjes zoveel regels hebben en het is echt niet altijd leuk om de tikker te moeten zijn. Maar dit komt ook vanzelf wel goed! Zelf vind ik het erg leuk om deze gymlessen te kunnen geven en zo ook op een andere manier met de kids aan het werk te zijn!
Vrijdagmorgen staat er opeens iets speciaals op het programma: er komt iemand (die ook werkzaam is voor Wycliffe) verschillende dingen opnemen. Eerst krijgen we een klein beetje informatie over geluid en vertelt deze vrouw hoe het opnemen eigenlijk in z'n werk gaat. Daarna mogen wij dan echt laten horen wat we geleerd hebben! Alle kinderen zingen 1 of meerdere liederen en iedereen mag helemaal alleen een Bijbeltekst opzeggen. Spannend hoor als je nog maar 4 bent en je opeens voor een microfoon staat... Heel kritisch luisteren we onze opnames terug en doen we het over als we denken dat we het nog wel beter kunnen! Ja, want als er zelfs een CD gemaakt gaat worden van onze liederen en teksten, moet het natuurlijk wel goed zijn! Maar gelukkig, aan het einde van de ochtend is iedereen tevreden en samen wachten we vol spanning op onze eigen CD!
Tenslotte blijft ook de natuur hier adembenemend mooi! Zondagmorgen vraagt de eigenaar van de vallei heel spontaan of ik even mee wil om de dieren in de vallei te gaan voeren. Zelf ben ik nog nooit in de vallei geweest, dus ik ga graag met hem mee! Zodra we met de jeep de vallei inrijden, heb ik echt het idee dat we op safari zijn! De zebra's, herten en impala's rennen voor ons uit! Super mooi en dat... terwijl je eigenlijk ongeveer in je eigen achtertuin bent! Heel bijzonder om zo, net voor kerktijd, te kunnen genieten van de prachtige schepping! How great Thou art!
Hartelijke groeten vanuit Ifisi,
Denise
Paasdagen en... een weekje vakantie!
Na het weekend kunnen we weer uitgerust aan het werk! Zowel de kinderen op de internationale school als de Nederlandse kinderen zijn er helemaal klaar voor om weer met en van elkaar te leren. We genieten samen van de gezelligheid en van alle leerzame momenten. Het ochtendprogramma is, tijdens een werkweek, wel duidelijk. Maar elke middag ziet er wel weer anders uit! Natuurlijk, een gedeelte van de middag of van de avond wordt gebruikt voor het voorbereiden van de lessen, maar de tijd die overblijft... tja, dat is altijd weer een verrassing hoe die ingevuld wordt. Vervelen? Nee hoor, er is hier genoeg te zien, te doen en te beleven!
Maandagmiddag doen we inkopen op de markt in Mbalizi, een dorpje ongeveer 10 min. bij Ifisi vandaan. De kleine, smalle straatjes staan helemaal volgebouwd met kleine marktkraampjes. Gelukkig blijft er nog net een looppad over. Maar ook motorrijders, met een zware vracht achterop, maken graag gebruik van de smalle straatjes. Ogen voor en achter, die heb je hier dus zeker wel nodig! Niet alleen om soms even een veilig plekje te zoeken, maar ook om alle producten uitgebreid te kunnen bekijken: aardappels, rijst, groente, fruit, vis... alle ingrediënten voor een gezonde maaltijd zijn hier wel te vinden!
Sporten... dat doen de oudere kinderen op het Ravine Learning Center 1 middag in de week. Onder leiding van een gedreven sportleraar worden er heel wat rondjes gerend, rek- en strekoefeningen gedaan en wordt er fanatiek gevoetbald. Omdat ik m'n dagelijkse fietstocht best wel mis, lijkt het me wel goed om mee te doen. Als ik de volgende morgen wakker word en duidelijk m'n spieren voel, denk ik daar net even iets anders over... Maar na dit programma een paar weken gevolgd te hebben, zal de spierpijn heus wel minder zijn!
De werkweek is maar kort, want vrijdag is het ook hier Goede Vrijdag. 's Ochtends gaan we naar de kerk en 'savonds kan ik weer met de buren meeluisteren.
Zaterdag is het opnieuw tijd om boodschappen te doen, dit keer in de stad Mbeya. De reis ernaar toe is elke keer weer een belevenis: een behoorlijk gezette vrouw die heel vriendelijk zegt dat ik nog best naast haar kan zitten. Hmm, proberen dan maar... 5 tellen later zit ik stevig ingeklemd tussen 2 vriendelijke mensen. Nouja, ik hoef in elk geval niet bang te zijn om van m'n stoel te vallen. Na wat inkopen gedaan te hebben op de markt, wil ik graag een bajaji nemen naar 1 van de grotere supermarkten in de stad. De 'chauffeur' knikt meteen als ik vraag of hij weet hoe hij bij de supermarkt moet komen. Al snel wordt duidelijk dat hij toch eigenlijk de weg niet weet. Gelukkig lopen er genoeg behulpzame mensen op straat en uiteindelijk weet de chauffeur me precies op het goede plekje af te zetten. Jullie horen het al wel, reizen met het openbaar vervoer is hier echt niet saai!
Eerste Paasdag wordt er in de lokale kerk een speciale dienst gehouden. Halverwege de dienst krijgen een aantal kinderen uit de gemeente een speciale zegen en bijna aan het einde van de dienst worden 4 volwassenen gedoopt. Hier worden de mensen ondergedompeld en alle gemeenteleden worden uitgenodigd om dit van dichtbij te komen bekijken. Bijzonder hoor, maar ook goed en mooi om deze bijzondere gelegenheden mee te beleven met deze gemeente. Na ongeveer 3 uur is de dienst afgelopen. In Nederland zouden we al klagen als een kerkdienst 2 uur zou duren... laat staan 3 uur! Maar hier hoor ik niemand klagen; iedereen is blij en laat dit ook zichtbaar zien en horen! Van de preek begrijp ik eigenlijk niets, dus het is extra fijn om deze dag ook Nederlandse diensten te kunnen beluisteren. Zo klinkt ook hier duidelijk de Paasboodschap: De Heere is waarlijk opgestaan! Na de ochtenddienst worden we uitgenodigd bij onze buren, de man in deze familie is ook zojuist gedoopt. We mogen mee-eten en genieten van de gastvrijheid van deze vriendelijke mensen.
Ja, luxe is het wel, want na dit Paasweekend wacht een weekje vakantie! Omdat ik hier eigenlijk nog maar 2 werkweken heb gehad, heb ik helemaal niet het idee dat ik aan vakantie toe ben, maar fijn is het wel! Regelmatig bezoekt de familie Karels in deze Paasvakantie het plaatsje Matema, een dorpje aan het meer van Malawi, ongeveer 3 uur rijden vanaf Ifisi. Er is nog een plekje over in de auto, dus kan ik mee om 4 dagen te gaan genieten op het strand! We vertrekken maandagmorgen al vroeg. Het grootste deel van de route is onverhard, waardoor we soms even flink zitten te schudden in de auto. Maar de omgeving is prachtig! Bergen, bananenbomen, theeplantages... ook echt weer heel anders dan de natuur hier in Ifisi. Rond de middag komen we aan in Matema en al snel installeren we ons in het strandhuisje. Wat is het hier ontzettend gaaf! 'k Heb echt het idee dat ik op een tropisch eiland ben! Een mooi strand, palmbomen, vissersbootjes op het water... geweldig om hier te zijn! Natuurlijk nemen we gelijk 'smiddags al een duik in het heerlijk warme water.
Ook de volgende dagen vermaken we ons uitstekend! Samen met een tante van de familie Karels, die hier 2 weken bij haar familie op bezoek is, maak ik dinsdagochtend een schitterende wandeling! We lopen een heel eind langs het meer, een stukje door de bergen en door kleine dorpjes weer terug naar ons huisje. Als ik tijdens deze wandeling om me heen kijk, ben ik me er weer echt van bewust: ik ben in Afrika en kan alle 'Afrikaanse plaatjes' nu echt met m'n eigen ogen zien! 'sMiddags regent het en vermaken we ons binnen door verschillende spelletjes te doen.
Woensdagochtend staat er een tocht naar een waterval op het programma. Gelukkig gaan we onder leiding van een gids, want zelf zouden we nooit alle paadjes kunnen vinden. Het is een avontuurlijke wandeling! We lopen over smalle, begroeide paadjes en klimmen over rotsen. Ook steken we verschillende keren de beek over, waarbij het water soms wel hoger dan onze knieën komt! Wat ben ik blij met onze gids! Regelmatig helpt hij ons bij het oversteken van het water of bij het klimmen op de rotsen. 1 keer is het echt nodig om onze gids te omhelzen om maar niet in het water te vallen!;) Tijdens deze wandeling komt steeds het woord 'vertrouwen' in me naar boven. We vertrouwen onze gids dat hij de weg weet en dat hij sterk genoeg is om ons verder te helpen over de moeilijke gedeelten van de route. Ik vraag me af waarom we een mens zo makkelijk vertrouwen en waarom we het soms zo moeilijk vinden om onze hemelse Gids te vertrouwen... Helaas, uiteindelijk bereiken we de waterval niet. Vanwege het regenseizoen staat het water in de beek erg hoog en zijn de rotsen, waar we overheen moeten, ook erg glad. We besluiten dat het te gevaarlijk is om verder te gaan. De gids neemt nog even een kijkje hoe het komende stuk van de route eruit ziet, maar ook voor hem wordt het lastig om opnieuw op een goede manier de beek over te kunnen steken. Prima, samen gaan we terug en we zijn dankbaar dat we een aantal uur later weer veilig bij ons huisje zijn.
De volgende dag laten we Matema alweer achter ons. 'sOchtends kunnen we eerst nog even een verfrissende duik nemen, maar dan is het toch echt tijd om weer terug te gaan naar Ifisi. Prachtige dingen gezien, weer nieuwe indrukken opgedaan en vooral ook echt weer uitgerust! Halverwege de middag komen we weer veilig aan op het vertrouwde adres.
De laatste dag van de vakantie nemen we afscheid van Marije en Sanne, 2 Nederlandse meiden die in Mbeya onderzoek gedaan hebben voor een organisatie die zich inzet voor straatkinderen. Elke dinsdag- en vrijdagmiddag wordt er voor deze kinderen een speciaal programma georganiseerd. Er wordt een activiteit met ze gedaan en alle kinderen krijgen een warme maaltijd. Bovendien zorgt deze organisatie ervoor dat de oudere kinderen naar school kunnen en dat ze ook elke schooldag een ontbijt krijgen. Er komt heel wat bij kijken om dit voor gemiddeld 140 kinderen mogelijk te kunnen maken! Samen bezoeken we 'smiddags het programma. Voor Sanne en Marije extra speciaal, omdat dit voor hen de laatste keer is dat ze de kinderen zien. Het is geweldig om te zien hoe de kinderen genieten van alle aandacht en liefde die je ze probeert te geven! Ook geeft het een dankbaar gevoel om mee te kunnen helpen met het uitdelen van het eten. Misschien is het mogelijk om de komende weken nog eens vaker dit programma te bezoeken!
Nu eerst nog even genieten van het weekend en dan hopen we aanstaande maandag weer aan het werk te gaan!
Lieve groeten,
Denise